ก่อนที่จะเล่าเรื่องพูซาน เราเล่าอะไรส่วนตัวหน่อย คือเราอ่ะ ไปเรียนที่เกาหลี เราก็งมๆงกๆอยู่แต่ในเมืองโซลและก็แถวๆมหาวิทยาลัยที่เราเรียนนั่นแหละ แต่ครอบครัวเราและเพื่อนๆอีกหลายคนคิดว่าเรารู้ทุกอย่างในเกาหลี อยากจะบอกว่า ไม่ใช่นะฮ๊าฟฟฟ บางครั้งถามอะไรมาก็ยินดีจะช่วยค้นหาให้นะ บางครั้งถ้าใครมาถามเราเรื่องการเดินทางหรือท่องเที่ยวแล้วเราไม่รู้ เราจะเข้าไปที่http://korean.visitkorea.or.kr/kor/inut/addOn/main/publish/index.jsp แล้วแคปให้เพื่อนๆที่ถามมาเอา คือเว็ปนี้แม่งมีทุกอย่างจริงๆ มีภาษาอังกฤษด้วย สำหรับคนที่จะไปเที่ยวลองเข้ามาเสิร์ชข้อมูลในเว็ปนี้ก่อนเน้อ ถ้าหากหาไม่เจอแล้วอยากให้เราช่วยยังไง เดี๋ยวเราเสิร์ชข้อมูลเพิ่มเติมให้นะแจ๊ะ
อ่ะจบ ทีนี้ พอถึงสถานีพูซานแล้วไปไหนต่อดีหว่า เลยเปิดหนังสือนำเที่ยวที่พกมาด้วย แล้วคิดว่าไปที่ใกล้ๆกับสถานีพูซานก่อนละกัน ซึ่งก็มีหอคอยพูซานที่อยู่ไม่ห่างกันนี้เอง จากสถานีพูซาน เรานั่งรถไฟฟ้าไปลงสถานีนัมโพ (Nampo) โดยเดินออกทางออกที่ 1 พอออกมาแล้วมองย้อนไปทางขวามือมันจะมีซอยเล็กๆ ให้เดินเข้าไปซอยนั้นเดินให้ทะลุถนน Gwangbok-ro Shopping Street พอเจอถนนแล้วเดินไปทางซ้ายมือเดินไปเรื่อยๆมองขวามือเข้าไว้คุณจะเจอบันไดเลื่อนเพื่อขึ้นไปหอคอยพูซาน และสวนยงดูซานค่ะ
ระหว่างทางที่ึขึ้นไปยังสวนและหอคอยนั้นเจอวัดเล็กๆ เล็กมากๆๆๆๆๆๆๆๆ อยู่ทางซ้ายมือ เลยแวะถ่ายรูปและไหว้สักการะ(ไหว้มือเปล่า) นิดหน่อย ก่อนจะขึ้นบันไดเลื่อนต่อไป อิอิ อากาศที่พูซานเดือนสิงหาคมนั้นไม่ต่างจากเมืองไทยเลยแม้แต่น้อย 32 องศาขำๆ ในเวลาสิบโมงเช้า ร้อนแสรดค่ะ
และแล้วก็ขึ้นมาถึงฐานของหอคอยและก็สวนค่ะ เราจะบอกว่าจริงๆแล้ว ณ ที่แห่งนี้... มันไม่มีอะไรเลยยยยยย ไม่ได้สวยเลยจริงๆ เมื่อเทียบกับโซลทาวเวอร์คือมันธรรมดามากถึงมากที่สุด ดังนั้นใครชอบอะไรหวือหวาจะไม่มาก็ได้นะคะ แต่เราชอบชมวิวจากมุมสูงค่ะ ธรรมดายังไงเราก็จะไป โฮะๆ จริงๆมาแล้ว แวะมาสักหน่อยก็ไม่เสียหายหรอกค่ะ ยืนชมวิวปลดปล่อยอารมณ์เรื่อยเปื่อย พักผ่อนใจ ก็สบายไปอีกแบบนะคะ อาจุมม่า อาจอชี่ตื่นเช้ามาออกกำลังกายที่นี่กันเยอะแยะเลย ค่าเข้าหอคอย 4000 วอน คิดเป็นเงินไทย 120บาท ถ้ามันถูกแบบนี้ขึ้นๆมันไปเหอะค่ะ 555 ตรงฐานหอคอยก็เหมือนที่โซลเลยคือมีคู่รักมาห้อยกุญแจคู่รักกันเพี๊ยบ อยากจะตัดทิ้งแมร่งซะให้หมด โฮะๆ อากาศร้อนมากๆ เราจะตายอยู่แล้วตอนนั้นเพราะพูซานไม่มีลมเลย ฟ้าสว่าง เมฆก็ไม่ช่วยอะไร พอเข้าหอคอยเจอแอร์ได้แทบสลบแหนะ มาชมเมืองพูซานจากหอคอยพูซานกันเหอะค่ะ
ก็สวยๆดีนะคะ นักท่องเที่ยวจีนเยอะมาก เรายืนถ่ายอยู่ไม่เท่าไหร่ รำคาญเลยเดินลงมาค่ะ ประกอบกับหิวแล้วเลยว่าจะไปหาอะไรกินที่ตลาดปลา เพราะตลาดปลาอยู่ห่างจากที่นี่ไปแค่สถานีเดียว ถ้าเดินก็เดินได้อ่ะค่ะ ตอนเดินลงมาที่สวนจะมีป้าๆลุงๆรับจ้างถ่ายรูป เราพยายามไม่คุยด้วยกลัวตกเป็นเหยื่อ แต่มีคุณลุงน่ารักคนนึงเห็นเราพยายามอ่านภาษาเกาหลีที่ป้ายเค้าเลยเดินมาคุยและถ่ายรูปให้เราไม่คิดตังค์ (ไม่ได้ถ่ายจากกล้องลุงนะคะกล้องเราเนี่ยแหละ แต่ประทับใจตรงเค้าไม่ยัดเยียดให้เราถ่ายกะเค้าเพื่อเอาเงินอ่ะ) จริงๆอยากสนับสนุนลุงมาก แต่หนูหิวจะตายแล้ว ณ โมเม้นนั้นสิบโมงกว่า หนูควรจะไปหาอะไรกินได้แล้วล่ะ (มื้อเช้าจัดมาแค่นมกล้วยถ้วยเดียวเอง) จากหอคอยพูซานถ้าเดินลงมาที่ Shopping Street หันหลังให้บันไดเลื่อนแล้วเดินไปทางขวาเรื่อยๆจะเจอ PIFF SQUARE ซึ่งที่นั่นพอตกกลางคืนจะเป็นตลาดของกินที่น่าเดินเที่ยวมากๆเลยล่ะค่ะ (ร้านโฮต๊อกที่เราบอกว่าอร่อยๆชื่ออาจอช่โฮต๊อก นัมโพดงก็อยู่ที่นี่แหละค่ะ ถ้าใครไม่รู้จักร้านโฮต๊อกกรุณาเปิดไปอ่านบล๊อคหมู่บ้านคัมชอนค่ะ) แต่ด้วยความที่เราเด๋อด๋ามาก เราหลงทางค่ะ ไม่หลงไม่ใช่กรูจริงๆ แทนที่จะเดินไปทางตลาดปลา ดันเดินไปทางตลาดขายของชำ 55555555 หิวก็หิว ร้อนก็ร้อน กว่าจะรู้ตัวว่าหลงก็เกือบเที่ยงแล้ว เดินกลับมาฝั่งถนนใหญ่ ข้ามถนนไปก็จะเจอตลาดปลา Jagalchi Market ค่ะ
ด้วยความที่เราน่ะ ไม่รู้เรื่องเลย ว่ากินร้านไหนยังไงถึงจะอร่อย ถึงจะดี ประกอบกับกรูหิวแล้วไม่ไหวแล้ว เราเลยเดินตรงดิ่งไปยังตึกตลาดปลาที่อยู่ริมทะเลเพื่อหาร้านปลาดิบทันที ใต้ตึกจะมี Tourist Information แต่ตอนเราไปถึงไม่มีใครนั่งอยู่ ยืนเอ๋ออยู่สักพักเลยแบบหันไปถามลุงที่นั่งๆอยู่เป็นภาษาเกาหลี
เรา - ลุงคะ หนูหาร้านปลาดิบอยู่ค่ะ
ลุง - หา?
เรา - หนูหาร้านปลาดิบอยู่ค่ะ
ลุง - พูดอะไรน่ะ
เรา(ถอนหายใจ) Excuse me I'm looking for ร้านปลาดิบ(เป็นภาษาเกาหลีเฉพาะคำนี้)!!!
ลุง - อ๋อออออออออ ขึ้นไปชั้นสองสิเธอ มีเพียบเลย
สำเนียงกรูมันแย่นักชะมะหึ๊ พอขึ้นไป เอ่อ ร้านมันเยอะมากๆค่ะ ณ จุดนั้นไม่รู้จะเดินเลือกร้านหรือยังไงดี ป้าๆเจ้าของร้านก็ยังกับซอมบี้กรูเข้ามาหากันใหญ่สุดท้ายด้วยความหิวเลยเดินพุ่งไปที่ร้านแรกทางขวามือ ก้มๆมองๆเมนู ป้าเค้าก็เดินมาแนะนำ เซตปลาดิบมันไม่มีของคนเดียวเลยถามป้าไปว่า เนี่ย มาคนเดียวอ่ะค่ะ มีแบบคนเดียวกินไหม ป้าก็บอกว่ามีสิ 33000 วอน..... เชร๊ดดดดดดดดดด แพงแสรดมากๆ 1000 บาทเลยนะ ยืนคิดอยู่พักนึง มือก็สั่น ขาก็สั่นด้วยความหิว เอาล่ะ.... จะงก หรือจะหิวตายที่นี่ สุดท้ายก็ยอมกินเซ็ตปลาดิบพันบาทครัช T___________T
หน้าตาเซตปลาดิบเซตละพันบาทคร่ะทั่นผู้ชม ถึงจะแพงแต่ถ้าไม่ได้อีเซตนี้คือคงตายคาพูซานไปแล้ว อากาศร้อนมาก เดินหลง หิวอีก นี่ที่ร้านเปิดแอร์ให้ด้วยนะ ยังนั่งร้อนไม่ไหวจะทน เราไม่กินน้ำอัดลมแต่ต้องสั่งโคล่ามากินเลยเพราะร้อนมากๆ จานปลาดิบกับข้าวเปล่าถ้าจะเอาเพิ่มคือคิดตังค์ นอกนั้นเป็นเครื่องเคียงขอได้เรื่อยๆ เครื่องเคียงที่พูซานจะหน้าตาต่างจากโซลค่อนข้างเยอะเลยค่ะ (ทั้งนี้เดี๋ยวมาติดตามกันนะคะว่าดิชั้นจะแก้มือตลาดปลาด้วยการมากับผองเพื่อนอีกครั้งได้อย่างไร ว่ะฮ่ะๆ) 
เข้าไปที่ Tourist Information ขอแผนที่มา แล้วก็มองป้ายที่เขียนว่าประภาคาร(เค้ามีป้ายภาษาอังกฤษค่ะ) กะว่าจะเดินไปถ่ายรูปริมทะเลกับประภาคารเท่านั้นแล้วก็กลับ แต่.... มันไม่ง่าย..... มันเป็นภูเขาอ่ะค่ะ คือพูดง่ายๆก็คือปีนเขา นั่นเอง ณ เวลา... บ่ายสอง ทูพีเอ็ม ร้อนสรัสที่อุณหภูมิ 33 องศา ชื้นด้วยเพราะฝนจะตก แต่.... เอาค่ะ กรูมาแล้ว ก็ต้องเดิน ระหว่างทางมีทั้งคู่รักและครอบครัวที่พร้อมใจกันมาจ๊อกกิ้งที่สวนสาธารณะแห่งนี้ ดูๆแล้วก็แฮปปี้ไปอีกแบบนะคะ คนเค้าเดินผ่านไปเห็นเราเหนื่อยๆก็มาถาม ไม่เป็นอะไรใช่ไหม พอตอบไปสงสัยสำเนียงมันฟังออกว่าเป็นต่างชาติ เค้าก็ถามมาจากไหน ชวนคุยไปเรื่อย บลาๆ ก็ดีค่ะ เราเหนื่อยปีนเขาก็จริง แต่สบายใจดี
อีน้องเด็กผู้ชายเล่นดนตรีเปิดหมวกรูปล่างสุดนี่ เคยเจอเค้าที่ฮงแดด้วย ตกใจมากเลยมาเจอเค้าที่พูซานอีกที แต่เสียงดีมากนะคะ แล้วเค้าชอบร้องเพลงชิวๆเพราะๆ ตอนนั้นจะมีเพลง Officially Missing You เวอร์ชั่นเกาหลีที่โซยูซิสต้ามาร้องด้วยกำลังดังมากๆ เราก็ไปยืนเค้าร้องเพลงนี้แหละ โชคไม่ดีเลยที่คืนนั้นฝนตกค่ะ เราไม่รู้จะยังไงดีเลยเดินเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้ๆที่พัก ทานอูด้งแบบกินไม่ค่อยลงเพราะเหนื่อย แล้วก็กลับที่พักสลบคร่อก
จบการลุยพูซานวันแรก(ของรอบแรก)ของเราค่ะ เจอกันวันที่สองบล๊อคหน้า อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า ><
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น